Mijn kanteling begon januari 2024, ongeveer 1,5 jaar na de geboorte van onze dochter. Langzamerhand ging ik steeds meer achter uit en het werd tijd om hier iets aan te doen. Dat klinkt nu hoopvol, maar dat was ik totaal niet. Doordat het fysiek zo slecht met mij ging, ging ik mentaal ook erg achteruit. Ik miste de uitdaging van mijn werk want ik was ziekgemeld, ik kreeg last van angsten, werd onzeker en het aller vervelendste: altijd afhankelijk van anderen. Mijn man deed thuis alles, op een paar van de avonden dat mijn man moest werken kwam de thuiszorg om mijn dochter te tillen en het dagelijkse huishouden op te pakken. We hadden twee schoonmaaksters en werden steeds gesteund door familie en vrienden.

Constant geholpen moeten worden was niet altijd gemakkelijk, doordat ik zoveel pijn had was ik mijzelf niet, ik was wanhopig en gaf daardoor ook wel eens verkeerde signalen af in plaats van dat ik de dankbare en liefdevolle zelf was die ik daarvoor altijd was. Hier was ik mij na feedback erg bewust van en dit probeerde ik enorm te compenseren met krachten die ik eigenlijk niet had.

Daarnaast waren er ook de momenten waarop er geen hulp was of mijn dochter niet mee wilde werken. Mijn dochter voelde mijn onmacht en liet mij niet meer goed toe. Ze zocht troost bij anderen in plaats van bij mij. Op dit soort dagen vroeg ik mij af, hoe kom ik het ooit door? Na alles wat ik deed moest ik even liggen, bukken ging moeilijk, autorijden was heel erg pijnlijk, wandelen probeerde ik wel dan ging het wel even beter maar kreeg ik vervolgens wel een slepend been. Mijn man werd overspannen en mijn netwerk kon niet meer betekenen dan ze deden. Ik vond het erg lastig dat ik andere mensen zag ‘leven’ of mij bijvoorbeeld niet konden helpen omdat ze zelf wat leuks gingen doen terwijl ik stil stond en droomde van een meer ontspannen leven. In deze periode verloor ik eveneens twee dierbaren om mij heen wat ik niet goed kon verwerken, hierdoor werd ik nog meer angstig wat resulteerde in nog meer lichamelijke pijn.

Naast dat ik eigenlijk hele dagen bezig was om de dag door te komen ging ik nog steeds iedere keer mijn grenzen voorbij. Ondanks dat alles voor mij heel zwaar was wilde ik wel graag iedereen van dienst zijn, het goed doen voor anderen en overal proberen bij te zijn. Ik had verschillende behandelaren die verschillende adviezen gaven en waarvan ik vaak veel te zware oefeningen mee kreeg. Zoals ik ben was ik zeer gedreven bezig om alle oefeningen uit te voeren waardoor ik mijzelf achteraf gezien steeds weer een blesseerde. Ik was de connectie met mijn lichaam helemaal kwijt en voelde eigenlijk niet meer wanneer ik ergens meer pijn van kreeg of wanneer iets hielp. Er is niets teleurstellenders dan de hele tijd gedreven oefeningen doen waarvan niets werkt, ik probeerde steeds weer wat nieuws en volgde allemaal verschillende adviezen naast elkaar op. Omdat niets werkte zocht ik steeds weer verder, dit heeft veel energie gekost en hierdoor bleef ik eigenlijk een in een vicieuze cirkel hangen.

In januari 2024 begon ik gelukkig met het online Kantel Programma. Vanaf die dag mocht ik beginnen met mijzelf écht voorop zetten. Ik mocht opnieuw mijn grenzen leren verkennen en nam mijzelf voor om echt alleen te doen wat het programma voorschreef. Ik deed niets meer waar ik pijn van kreeg, tijdens de maaltijden stond ik aan het aanrecht te eten want op een stoel zitten gaf een enorme pijnprikkel. Ik leefde met name thuis en kwam de deur niet uit tot ik mocht beginnen met iedere dag een paar keer 2 minuten wandelen. Wat overigens niet meteen perse ontspannen was want ik moest veel veranderen aan de manier waarop ik gewend was te lopen.

Veel thuis alleen met mijzelf bezig zijn klinkt eenzaam maar was het niet, het voelde juist erg prettig om niet al die verschillende adviezen op te volgen en om een goede reden te hebben om thuis te blijven. Ik mocht van mijzelf nu écht voor mijzelf kiezen, want ik zat in een traject. Voor steun had ik wel contact met andere deelnemers. Ontspannen deed ik met name door het programma te volgen. Het gaf vertrouwen en de ademhalingsoefeningen en schudden hielp mij enorm om mijn zenuwstelsel te kalmeren en oude pijn; fysiek en mentaal, los te laten. Al na een week of 4 begon ik te merken dat wat ik deed hielp, wanneer ik eens op een nacht wakker werd voelde ik als eerste mijn buikspieren en voelde ze als vanzelf aanspannen. Ik kreeg de connectie met mijn eigen lichaam weer terug.

Op een gegeven moment kon ik de grond weer voelen onder mijn uitgevallen been. Wat was ik toen dankbaar! Langzamerhand begon ik zelf met het bereiden van mijn eigen ontbijt, later ook de lunch en zo bereide ik de dag langzamerhand uit. Op een bepaald moment lukte het mij zelfs om met mijn dochter op schoot te zitten, eerst wel met een filmpje er bij, van 7 minuten, ik weet het nog precies. Dit omdat ze de rust nog niet had gevonden om bij mij te zitten.

Inmiddels zijn mijn dochter en ik de beste maatjes en kan ik de moeder zijn zoals ik het mij graag had voorgesteld. We hebben veel verloren tijd ingehaald en ik ben heel trots op hoe zij mij in de gezonde gewoontes die ik heb nadoet.

Een volgende mijlpaal was mijn dochter zelfstandig tillen na 12 weken Kantel Programma. We gingen voor de eerste keer weer uit eten, naar de kinderboerderij, langzamerhand ging ik weer wat werken en in oktober 2024 reden we in de auto naar Italië. Op dat moment dacht ik dat ik alles bereikt had wat ik wilde bereiken.

Maar inmiddels weet ik dat de kanteling nog langer door gaat, ik ben nu druk bezig om de laatste stukjes van de mentale pijn die ik heb doorgemaakt een plekje te geven. Ergens gedurende de tijd de tijd is de focus weerlegd van anticiperen op pijnsignalen naar het aanvoelen van wanneer je zelfzorg nodig heb. Ik ben dan ook geheel pijnvrij, al zou ik mij nog wel kunnen indenken hoe het voelt en een lichte pijn sensatie oproepen, maar dit doe ik niet want dit is niet nodig. De pijn hoeft mij niet langer te beschermen want dat kan ik nu zelf.

Daarnaast geniet ik nog meer van alles wat ik weer kan. Het kan dus nog beter worden, ook ver na het afronden van het Kantel Programma. Ik ben heel dankbaar dat ik de ruimte neem om voor mijzelf te kiezen en tijd vrij te maken voor mijzelf. Grenzen aangeven gaat mij inmiddels bijna gemakkelijk af, doordat er zoveel meer ruimte is voor mijzelf ben ik fitter en vrolijker dan ik ooit geweest ben denk ik. Ik loop veel hard (kan zelfs 10 kilometer) en geniet enorm van krachttraining, gezonde koken, bakken en al het andere moois wat het leven te bieden (en te eten) heeft. Naast dit heb ik ook weer de ruimte om mij te focussen op mijn werk in de kind-en jeugd GGZ, alles wat het Kantel Programma mij geleerd heeft kan ik hier weer inzetten.

Doordat ik weer goed in contact sta met mijzelf en voldoende voeding kan geven aan mijzelf lukt het mij ook om dit weer goed door te geven aan anderen. Ik ben weer in balans!