Intens. In mijn rug, mijn stuit, mijn benen. Ik kon niet zitten, niet iggen, nauwelijks staan of lopen. Het voelde alsof mijn lijf mij in de steek had gelaten.

De weken erna waren zwaar. Ik kon mijn zoontje niet optillen, niet in bad doen, niet zelf voor hem zorgen. Traplopen lukte nauwelijks. Ik kon letterlijk niet op mijn eigen stuit zitten. Na zes weken was er geen verbetering. Na drie maanden nog steeds niet. Autorijden lukte niet, ik voelde mijn rechterbeen amper. Ik kreeg te horen op mijn werk: “Dan kom je met een taxi.”

Ik ging van specialist naar specialist. Elke keer werd mij hoop gegeven: “Wij gaan je helpen.” Maar die hulp bleef uit. Injecties, bekkenfysio, revalidatie, niets hielp blijvend. Zelfs zware medische trajecten kwamen in beeld, zoals Ifuse-operaties met revalidatie van een jaar. Ik dacht: dat kan toch niet? Ik ben nog jong. Ik wil gewoon léven.

Ondertussen kon ik mijn werk als kinderoncologieverpleegkundige niet meer doen. Ik ben een opleiding gaan volgen tot docent, volgde allerlei alternatieve therapieën: shiatsu, meditatie, EMS.

Maar de balans bleef zoek. Ik werkte één dag, en lag de volgende uitgeteld op de bank. Ik ben zelfs meerdere keren van de trap gevallen omdat mijn benen het begaven. Het voelde alsof alles werd afgepakt. Ik voelde mij jaloers op vrouwen die hun kinderen konden optillen. Niet om hén, maar omdat ik dat zelf niet kon. Er was geen uitzicht. Geen oplossing.

Uiteindelijk waren wij bijna drie jaar verder. Wij stonden op het punt om te emigreren, met een nieuwe baan in het vooruitzicht. Ik was op. Nog steeds deed ik alles alleen, hulp vragen vond ik moeilijk.

Toen kwam het Kantel Programma voorbij op Instagram. In het begin was ik sceptisch. Wat zou dit nog voor mij kunnen doen? Maar ergens dacht ik ook: wat heb ik nog te verliezen?

Ik meldde mij aan voor een kennismaking. En daar gebeurde iets bijzonders. Voor het eerst in drie jaar kon iemand mij twee seconden pijnvrij krijgen door een bepaalde spier aan te raken. Twee seconden, maar het was genoeg. Genoeg om mij hoop te geven. Genoeg om mij te laten voelen: er zit beweging in.

Ik startte met het programma. Drie keer ging ik intern, in kleine groepen vrouwen. Wij hadden allemaal een ander verhaal, maar één verlangen: de regie over ons leven terug. Pijnvrij kunnen leven.

Er kunnen zijn voor ons gezin. Dromen najagen.

​De eerste week was keihard. Mijn lijf protesteerde, alles leek achteruit te gaan. Maar stukje bij beetje leerde ik: je lijf is geen machine op karakter. Je moet op kwaliteit gaan leven.

En dat betekent: vertragen, voelen, luisteren. Terug naar de nulgrens.

Uiteindelijk emigreerden wij in juli. In januari durfden wij het voorzichtig aan: kunnen we proberen voor een tweede kindje? En ja die zomer was ik zwanger van onze dochter. De zwangerschap was pittig, fysiek én mentaal. Maar ik had nu de tools. De kracht. De mindset. Ik wist:

ik kan dit. Ik ben mijn eigen regisseur.

Rond de bevalling werkte ik samen met een fijne pijnarts. Er was wéér een fysiek probleem, maar deze keer was ik voorbereid. Ik had vertrouwen, ik had kennis, ik had mezelf. En ik herstelde. Niet omdat het vanzelf ging, maar omdat ik wist hoe ik moest handelen. Wat mijn lichaam nodig had.

Begin dit jaar hebben wij besloten om uit het werkritme te stappen en te gaan reizen als gezin. En nu? Nu kan ik mijn kinderen tillen. Dansen. Springen van 10 meter hoge kliffen. Koffers sjouwen, lachen, spelen, dragen, rennen. Ja, ik heb spierpijn. Maar dat is gezonde spierpijn. Ik ben moe aan het eind van de dag, maar ik bén er. Ik sta er. Zelfs ’s nachts, als de kinderen huilen. Ik loop. Ik leef. En ik geniet.

Wat ik meeneem in alles wat ik doe: mijn lichaam is niet stuk. Ik ben niet stuk. Ik heb kracht. Ik heb regie. En dat gun ik iedereen. Want het leven mag schuren. Het mag onzeker zijn. Maar als je de tools hebt om te kantelen, dan vind je altijd een weg. Geen makkelijke weg. Maar wel de jouwe.

Het leven mag licht zijn. En als het zwaar voelt, mag jij bepalen hoe je daarmee omgaat. Het Kantelprogramma gaf me die vrijheid terug. Was het makkelijk? Nee. Was het het waard? Meer dan alles.

Ik gun dit jou ook. Echt waar.

En dat is vrijheid.